O epicentro do festival Entreculturas chegou para nós o venres 15 de outubro, cando representamos por última vez –que triste sona dicilo– La casa de Bernarda Alba, A estanqueira da Praza da Merced e Anfitrión. Foron tres obras das que sen dúbida todos aprendemos algo. Falando por min, cada personaxe aportoume algo distinto, e aínda que poida sonar irónico e incluso incoherente, Bernarda aportoume as gañas de loitar ao máximo pola liberdade en todos os apectos.
TECEDORA NO AUDITORIO 1 : Presentación & Anfitrión from DANIEL GARCIA CANCIO on Vimeo.
Creo que non me equivoco ao dicir que para todos os membros do grupo de teatro, foi unha experiencia inolvidable, non só por ter a oportunidade de mostrar aquelo que levabamos meses ensaiando; meses duros, pero que tiveron o seu bo resultado; senon tamén por recibir a maior das recompensas ante un traballo ben feito, os aplausos do público. Sinceros, cálidos, reais… Vivimos para eses aplausos. Nese momento non importan os erros que se cometeron, os nervios ou as discusións… calquera sacrifício dá o mesmo se a recompensa é tan grata. Porque sí, fixemos sacrificios. Horas que quizáis algúns precisabamos para estudar e que sen embargo llas entregamos ao teatro porque no fondo é o que nos gusta, porque estamos comprometidos con algo que disfrutamos, porque o escenario é o noso lugar. E pese a crer que moitas cousas poderían saír mal, que deixaramos o listón tan alto que xa non poderíamos subir de nivel… foi marabilloso, cada ano é ainda máis marabilloso ca o anterior.
Pola miña parte, só teño que engadir que estou agradecida, e estareino eternamente. A todas esas persoas que dende as butacas do auditorio nos aplaudían case sen parar; aos meus compañeiros, de verdade, sodes todos incríbles á vosa maneira; e sobre todo, ás nosas mestras. A elas e ao seu apoio incondicional pase o que pase, nas boas e nas malas. Sen vós, non seriamos nada.
Noa Méndez 2º Bach B.
