Esta enxeñosa performance, seguindo o fío condutor do paso do tempo, pon de manifesto o contraste existente entre os esforzos que constrúen algo e que se poden prolongar no tempo e a brevidade coa que o progreso mal entendido pode desfacelos.
Unha intervención artística na que as alumnas de plástica elaboraron un arco da vella (hai algo máis efémero?) de post-its (material funxible por excelencia) nun lugar de paso, destinada non obstante a ser pisoteada por aqueles que precisaban camiñar por aí para chegaren ó exterior, e que viviron na súa pel a desazón de quen non ve valorados os seus desvelos.
O efémero ten precisamente unha vida máis longa na ollada prospectiva de quen proxecta, idea e fai que logo na realidade, porque os anceios sempre son máis duradeiros na nosa mente.
O bo é que a nosa memoria (ollada retrospectiva) pode facer revivir aquilo que deixou de ser.
Parabéns a Javier Díaz, profesor de Plástica e as súas alumnas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario