O poema, que pertence ao libro "Berce de peliqueiros", conta a historia dunha pintora asasinada pola súa parella cando os seus cadros comezaban a ser recoñecidos.
DECÁLOGO
("Mentres
se neguen os dereitos humanos ás mulleres,
en calquera parte do mundo, non pode haber
xustiza nin paz.").
Shirin Ebadi, Premio Nobel da Paz.
Pintaba cadros no seu maxín:
fermosos amenceres
con soles de marmelo,
cachoeiras de auga transparente
en mundos que a invitaban a fuxir.
Non somos invisibles.
Algunha vez tentou pintar no lenzo,
imitando a
Sorolla,
corpos espidos nunha
praia deserta;
mais roxe o trebón:
-¡Deixa de facer o parvo
e limpa a casa!
Non somos escravas de
ninguén.
A tristura esvaece por un intre o seu desexo.
Agocha o lenzo e
os pinceis.
Só a lúa, muda testemuña,
alumea en silencio os seus temores
para
que pinte cando o mundo dorme,
enchendo de calor a vida fría
con fermosos soles caribeños.
Temos dereito a facer
realidade os nosos soños.
Mestura con mestría as
cores
como faría o xenio de
Kandinsky;
ao lonxe soa un blues
nostálxico.
Abstraída ,vai tecendo pinceladas,
iluminando o seu mundo gris
con trazos harmoniosos e radiantes .
Somos valiosas .
Tenta amosar ao mundo a
súa obra:
fermosos amenceres,
solpores soñadores,
nenúfares nadando en
estanques verdes ,
rostros con sorriso infinito
de etéreas madonas ;
un
marmóreo kuros grego
que semella esculpido
polo gran mestre Miguel
Anxo.
Non é posible..., brama a fera:
-“¡O teu traballo está
aquí, fai a comida!!”
As tarefas do fogar deben ser
compartidas.
Bágoas
amargas asolagan
o anteface morado dos
seus ollos ,
abafando por un intre a súa teima;
pero o xenio que leva
dentro rebélase con brío,
para facerlle fronte ao
verdugo e á inxustiza.
Non ha
de perder o único paraíso que lle queda.
Sen medo orde un plan, mentres cociña.
Somos donas do noso
destino.
No xornal aparece esta
noticia:
“Na Galería Van Gogh terá lugar esta tarde ás 18 horas
a exposición dunha
artista novel.
Firma as súas obras co pseudónimo de Frida.
Emprega unha técnica nova ,colorista e vivencial,
que amosa un fermoso mundo
combinando a arte
natural coa abstracción”.
Os nosos méritos deben
ser recoñecidos.
A exposición é un éxito
rotundo.
Por vez primeira está
feliz e satisfeita,
sentíndose querida e
respectada.
Saborea os meles do
triunfo,
ao ver a súa obra
valorada.
Temos dereito a
participar en tódalas esferas da vida.
O seu xúbilo axiña se transforma
en inmensa tristura ao
volver a casa:
O meniño está
chorando...,
dende o televisor chega a
monótona voz do comentarista:
“ Iniesta toca o balón
e pasa a Villa....”
Estrala de novo a
tormenta.
Volve a negra realidade á súa vida:
-¿Son horas...?
Debemos ser tratadas sen
violencia.
Está
decidida a abandonalo todo
a
ceibarse para sempre do pesado xugo.
Fai a maleta coa alma e o corpo magoados,
sae
silandeiramente para sempre...
Mentres soa a música doce dun piano bar....
resoan
uns pasos na beirarrúa…
Un
regueiro de sangue tingue de vermello o chan.
Os soles abraiados póñense para sempre
no ceo gris,
mentres
que un lenzo tétrico ,
co
“Grito” de Munch que ela detesta,
cobre
a súa conciencia agonizante .
¡NUNCA MÁIS!!
Carmen
Rivero Gallego.
Ningún comentario:
Publicar un comentario